Tanrıya Şükür

-haci – hoca değilim ki
büyük-küçük-orta deyip
üçe böleyim kendimi
yalandan şeytan taşlayıp
arınayım bütün günahlarımdan
düz okur, düz yazarım
bilirim, bir taşın
kaça malolduğunu orada-

çok şükür ki tanrıya
kol – kanat germiş bana
birkaç şişe şarabım var daha
güleni de, ağlayanı da
sezebilirim bu halimle

yetmiş yedi mükafatla
diyenin yalancısıyım, yanlış olmasın
yetmiş yedi edepsiz
ben gibi içmeden, soyunup uzanmışlar
hurma ağaçlarının altına
bu kıtlıkta, çöl ortasında
bu fakirlikte, ne zamandır
insan diyor, bişey kalmasın dışarıda
çok fakirlik görmüş bu can
varsın sevinsin dal – daşağ

cennetse cennet
huri ise huri
pezevenkse dolu ortalık
dünya gözü ile
durmadan çağırırlar cennete
beş para almadan
ya huriler vebalı
ya bu pezevenklerde bi iş var
tanrım, günahı senin boynuna...

Şuqir qi Hêqîre

-hacî – xoci nîyoo ki
girs-qic-orteên vatena
hîre letêkêrî xo
jûrona şeytanî kemerkêrî
têdi gunoonê xo ra rareyî
dûz vanni, dûz genê binê qelemi
zoni, jû kemeri çêndîna malbena îcadi-

zaf şuqir qi hêqîre
viradîya xo mi re kerda ya
di-hîre şîşe şarabê mi estê hona
o o qi vunno kî, berbeno kî
weconi nî halê xu ya

hoytay hoyt mûkafatona
jûrêkere vatoxîyo, xelatînêmebo
hoytay hoyt edepsizî
zê e mi nêsimitena, rûtbîyî meredîye ra
binê e leyonê hurmîyodi
na tengînidi, wertê e çolîdi
nî feqirinîdi, çe waxto
însan vano, taba memeno teberdi
zaf feqirîni dîya nî canî
va xore sa bê acêtî

cenneto sa cenneto
hurî îsa hurîyî
pezwengî sa pirro ortalix
çime dîna a
haylemo o daatkenê cenneti
penç pero nêgenê
ya hurîyî vebalînî
ya nî pezwengodi jû îs esto
heqo, guna a xo wilê e todi bo

Ercan Cengiz
(Onuncu Kitap)