Hayatın Cilvesi İşte

-döl yatağına inince

analık ve kutsallığı onun

tadı-tuzu kaçtı doğanın

dünya gelip oturdu

bir öküzün boynuzuna

bir daha da kalkmadı-

hayatın cilvesi işte

bulutları böyle kenara süpürüp

güneşi doğuran her kadın

önce, en yüksek dağları

gösterdi ona

sonra, ovaları – yaylaları

ırmakları, şarıl şarıl akan

sonra, gölgeyi bir yana çekip

oyukları gösterdi eliyle

ve sonra, ve sonra

en büyük kötülüğü yaptı kendine

zalimi doğurdu kendi etinden

ve zalimi büyüten elleri elbet

besledi bir ömür, besledi

insan olur diye belki

ve gün oldu

o tanrıça kadın, gidip

esir düştü boynuzuna zalimin

teni görmesin diye güneşi

örtündü kat be kat

saçının teline değin

kapandı içine

işte

o günden sonradır

kara ruhlu cellatlar türedi

pusulasız bir yumurtadan

ve yayıldılar toprağa

nesli tükenen bir soy gibi

ne ot biter, ne ağaç şimdi

yakarlar canlı canlı

keserler, tam

gırtlak kemiğinin üstünden

gezdirerek bıçağı

allahuekber

-insan kokusu arar olduk

mezarlıklarda...

sade insan kokusu-

hayatın cilvesi işte...

Ercan Cengiz

(Şafağa Gülen Ülkeyim)