Şeytan Taşlama... / Aysel Öztürk yazdı.. (1.bölüm)

Bugünlerde devlet krizin en yoğun yaşandığı zamanları yaşıyoruz. Tabii ki bu krizin en büyük nedenlerden biri mecliste yer alan AKP, CHP ve MHP partilerin yaşadığı iç çatışmaları yahut krizleridir. AKP’nin iç çatışmasının son kurbanı, Abdullah Gül ve Bülent Arınç’dan sonra Davutoğlu’nun istifasıydı. AKP iktidar partisi olmasına rağmen halen Cumhurbaşkanı Erdoğan’nın tekci siyaseti devam etmekte. Bu siyasete karşı iktidar partisi duramadığına göre bu güçünün kalmadığını işaret eder.

Özel harb dairesi dediğimiz gizli örgütün yani “Gladio” Erdoğan’ın güç kaynağıdır ve AKP’yi doğrudan bu özel harp dairesi yönetirken, Erdoğan da dairenin başkanlığını yapıyor. Bahçeli de bu ekipteki figürdür, zira MHP partisinin genel başkanı olmasına rağmen Erdoğan’ın destekcisi olduğunu defalarca ilan etmiştir.

MHP partisinin mualiflerinin olağanüstü kongre taleplerini işitmeyen kalmadı. Bu Bahçeli tabanı tarafından kabul edilmediği gibi Bahçeli ve ekibi ile mualiflerin çatışması MHP’nin parti gücünü krize sokmuştur. Kongrenin hedefi tabii ki Bahçeli’yi tasfiye etmek ve talepleri ret edildiği gibi AKP’nin yargı organının MHP Mualiflerinin mahkeme yolu ile talep ettiği kongrenin ret etmesi pek de süpriz bir karar olmadı. Bahçeli’nin güç kaynağı da bununla bir daha ifşa edilmiş oldu.

Meclisteki 2. büyük parti olan CHP ana mualefet rolünü oynayamadığı gibi medya önünde milletvekillerinin yaptıkları açıklamaları bile birbiriyle çelişiyor. Dokunulmazlığın kaldırılması konusunda CHP’nin siyaseti, yani her kafadan farklı bir sesin çıkması ise tam anlamıyla bir kepazelikti. CHP partisinde yer alan ulusalcı kanat, yani Ergenekoncuların borusunun halen ötmekte olduğu anayasa komisyonundaki oylama ile gözler önündeydi. Erdoğan köşeye sıkıştırıldığında birden ortaya çıkıp imdadına koşarlar. Genelde böylesi durumlarda Deniz Baykal sahnelerde olur. Kılıçdaroğlu ise halen “yetmez ama evet” siyasetini devam ettirdikçe ve bu iki yüzlü tutumdan vazgeçmedikçe AKP/Erdoğan mualifliği yerine destekçisi olmaya devam eder ve iç çatışma daha da büyüyüp, bölmeye götürür. Bu iki yüzlülüğün üstünü kapatmak için birkaç CHP milletvekilinin medya önünde liberal ve halkçı sözler etmesinin kimsenin gözünü boyayamadığını son seçimler göstermişdir.

İşte bu partilerin iç krizleri devleti siyasal bir krize sokmayı da başarmışdır. Erdoğan’ın da tam isteği buydu zaten. Davutoğlu’nu tasfiye ettikten sonra devleti kaos ve krize sokmak ve bu krizi gerekçe ederek erken seçime zorlamaktır. Tabii ki milletvekillerin dokunulmazlığını kaldırma tantanası ve gerginlik yaşatıp HDP’li milletvekillerine saldırmak da bu oyunun bir parçasıdır.

Hele ki, bugünlerde HDP siyasetcileri Barışın “B” sini dediklerinde Doğu Perinçek’çiler gibi yine “Biz Atatürk’ün askerleriyiz” ya da “vatan sahipsiz değildir” nostaljileri ile karşı karşıyayız. Türkiye’yi babanızın malıymış gibi soyup soğana çevirip parsel parsel satıp kendilerine kul hakkı ile birer servet yaptığınızı ve efendiliğinizi kaçak saraylarda ilan ettiğinizi biliyoruz, fakat bilinmesi gerken şudur ki, ezip, zulüm ettiğiniz Türkiye halkı da sahipsiz değildir.

Onlar her daim halkın acılarını sırtında, göğsünde taşıyan, devletten hesap soran, tüm saldırılara, suikast girişimlerinee rağmen geri adım atmayan, mecliste sayıları az olmasına rağmen her salıdırıya misliyle cevap verenlerdir. Bunlar ezilenlerin her daim yanında ve koruyucularıdır.

Son meclis kavgasındaki görünen resim Türkiye’nin kriz nedenini doğrudan tanımlamıştır. Provakasıyonu ve az sayıda olan HDP’li milletvekillerine (50 milletvekillerine yakın) hücüm eden 200’den fazla AKP milletvekili, peşinden ayağa kalkıp AKP’ye “destekci” olan MHP milletvekilleri, etliye sütlüye karışmayan, köşeden izleyen CHP milletvekilleri ve CHP’lilerin içinden kendisini halkçı diye tanımlayanların cep telefonları ile kavgayı videoya kaydedip medya ile paylaşma eylemleri... İşte halkın iradesi tam da böyle savunuluyor ve en önemlisi başkanlık sistemi tartışmasındaki siyasetçilerin yaklaşımı ve tutumu budur.

Türkiye’nin yaşadığı bu kriz ancak demokratikleşme süreci ile giderilebilir. Demokratikleşebilmesi için halkın önünde iki yol var: Barış ya da savaş. Aksi takdirde Türkiye halkını dönüşü olmayan ciddi bir felaket bekliyor. Türkiye halkı mutlaka bu iki yoldan birisini seçmelidir.

Geçtiğimiz günlerde (14 Mayıs 2016) KCK Eşbaşkanı Besê Hozat 3-8 Mayıs günleri arasında 25 üye ile yapılan toplantının kararını aktardı. Açıklamada Türkiye`nin demokratikleştirilmesinin ertelenemez bir gerçek olduğunun tespitine varılmış ve bu nedenle ateşkese, daha doğrusu tek taraflı ateşkese son verilmiştir.Tespitlerinde Kürt halkının özgürlük ve demokrasi mücadelesi Suriyede de olduğu gibi IŞİD, El Nusra, Ahrar El Şam gibi çeteleri kullanıp Türk devleti tarafından bastırılmaya çalışmakta ve bu nedenle Kürt halkının diğer siyasi güçleri ile tüm demokratik devrimci güçleriyle birlikte hareket etmesinin önemini vurguladı.

Türk medyası, Besê Hozat’ın ilk açıklamasının (10 Mayıs 2016) müzakere talebi olabileceği yönünde değerlendirmeler yapmıştı, lakin Hozat Türkiye’de müzakerenin olma ihtimallerini ve özellikle Dolmabahçe Mutabakatını ele alıp değerlendirirken, Türkiye’de henüz demokratik bir zihniyetin ve Kürt sorununda çözüm politikasının olmadığını, AKP iktidarının aslında Özgürlük Hareketinin tüm Ortadoğu'da güçlenmesini, dünya halkları ve siyasi güçleri nezdinde büyük bir meşruiyet kazanmasını tehlikeli olarak gördüğünden 2014 sonbaharında Kürt Özgürlük mücadelesine karşı savaş yürütme ve Hareketini tasfiye etme kararı aldığını ve bu nedenle 7 Haziran seçim sonuçları açıklamasının ardından tüm demokrasi ve Kürt düşmanlarıyla ittifak kurup 2014 sonbaharında aldıkları savaş kararını 24 Temmuz 2015’te topyekün saldırıyla pratikleştiridiğini, aktardı.

Mayıs ayı itibari ile gerillanın özyönetim direnişlerini hem kırda, hem şehirde, hem de Türkiye metropollerinde askeri, ekonomik ve siyasetine karşın soykırımcı-darbeci faşistlere yönelerek tarihi bir hamle yürütecektiğini belirtip Türkiye halklarına burada tarihi rolünü de hatırlatmışdır.

Müzakere için hiç bir zemin olmadığından halkın adım atması hayati önem taşımakda. Bu konuda kasabalarda ve mahallelerde özyönetim kararı devam ettirilip güçlendirilmeli ve Türkiye'yi demokratikleştirene kadar kesintisiz sürdürülmelidir.

Bizim için ayrıca tarihi görev niteliğinde olan nokta ise şu: Soykırımcı faşist güçlerin saldırısı karşısında, saldırıları meşrulaştıranlar ve destekleyenler de Kürt toplumu içinde dışlanmalı ve sokakta gezemeyecek bir duruma getirilmelidir. Yaşanan bu ağır saldırılardan sonra halkımızın ve demokratik çevrelerin bu işbirlikçi ve hain güçlere daha açık bir tutum alması gerektiğini de belirtti.

devam edecek..