Lütfen bekleyin..

Ali Çatakçın

Terör ve kaos Türkiye’de bir devlet projesidir

17 Haziran 2018, 00:36

Hırsızlığı, katliamları, talanlarına rağmen AKP ve Erdoğan’ı Türkiye’deki kaosun ve toplumsal huzursuzluğun tek sorumlusu görmek, göstermek hem bu çeteye ‘haksızlık’ olur, ama daha önemlisi ise, Türk devletinin tarihsel gerçeğini örtbas eder. Terör,  menşeyi ne olursa olsun, kendisinden olmayan, kendisini kabul etmeyen ve kendisine benzemek istemeyen her şeye karşı düşmanlık duyguları üzerinde var olan bir şiddet akımıdır. Teklik ve ‘’Benlik’’ terörün beslenme gıdasıdır.

‘’Türkiye’de yaşayan her kesi Türk gören, tek dil, tek Irk, tek Din’’ esprisiyle kurulan Türk devleti, ta başından beri Terör devleti  olarak kuruldu. Türk devleti inkar ettiğini,  ancak  terör uygulayarak kontrol altında tutabileceğini biliyordu.

Birden çok Millet, İnanç, Kültür ve kimliğin yaşadığı bir coğrafyaya teklik dayatıldı mı, kaos ve Terör için gerekli zemin hazırlanmış demektir. Geriye, Terör ve kaosu pratikte meşrulaştıracak toplumsal duyarsızlık dokusu yaratmak kalıyor.

Devletin toplum diline ve hafızasına kazıdığı ‘’Vatan, Millet, Sakarya,’’ ‘’Türkün Türk’ten başka dostu yok’’ gibi ırkçı söylemler, devlet terörüne  duyarsız toplumsal dokuyu yaratmanın malzemesidir. Etkili de olmuştur ve hala oluyor.

Türk devleti kurulduğu günden itibaren, Türkiye’de yaşayan Türk olmayan etnik azınlıkları ve ulusları Türk halkına düşman olarak göstermiş. Yunan’a ‘’Kahpe,’’ Ermeni’ye ‘’Kalleş,’’ Kürde ‘’Bölücü,’’ Hıristiyan inancından olanları kafir, Alevileri ‘’Mum söndüren, Allahsız, anasını babasını tanımayan,’’  Komunistleri ‘’Rus ajanı, vatan haini, ana bacı tanımayan’’ gibi sıfatlarla sıfatlandırarak, Türk ve suni İslam olamayan kesimlere uygulanan devlet terörünü Türk toplumuna sevdirerek, toplumu kendi terörüne  taraf etmiştir.

Zira Ulusal boyutta tolere edilmeyen, hoş görülmeyen Devlet terörünün devlet eliyle de olsa, uzun vadeli bir yöntem olarak kullanılması mümkün değildir.

Demokratik yollardan haklarını arama imkanına sahip olmayan toplum, en basit sorunlarının çözümü için şiddete baş vurma mecburiyetine mahkum edilmiştir. En basit hak talebi karşısında uğradığı devlet terörü sonucu toplum ya suskunluğu tercih etmiş, yada silaha sarılmak zorunda  kalmış. Hakkı şiddet yoluyla arama mücadelesi devlet tarafından bir malzeme olarak kullanılmış, kendi terörünün ‘meşru’ gerekçesi olarak gösterilmiştir. Devlet, bu faşist  ve ırkçı felsefe ile Türk toplumu ve Türkiye’de yaşayan diğer  kimlik ve inanç toplulukları arasına sonu gelmeyecek bir düşmanlık nifakı sokmuş, huzursuzluk, kaos ve buna karşı devletin uyguladığı sınırsız terörü toplum hafızasına ‘kaçınılmaz’ bir son olarak yerleştirilmiştir.

Dünya’yı ikinci kez savaşa sürükleyen Hitler de, ‘’Almanya’yı Almanların yaşam alanı’’ olarak tarif ettikten sonra, ‘’Alman olmayanların Alman toplumundan ayıklanarak temizlenmesi’’ gerektiği fikrini topluma aşılamıştır.

Türk devleti kurulduğu andan itibaren, ‘’Türkiye Türklerin yurdudur. Türkiye’de yaşayan her kes Türk’tür. Bunu kabul etmeyenler ya Türkiye’yi terk eder, yada Türk’e köle olur.’’ tarzı ırkçı ve faşist fikirlerle Türk toplumunu zehirlemiştir.

Türk toplumunu kendisine ve insanlığa yabancılaştıran, düşmanlaştıran bu faşist fikir ne yazık ki Türk ‘aydınını’ ve Türk ‘solunu’ da önemli ölçüde kendi etki alanına çekmiştir. Bu çevrelerin ırkçı ve faşist fikirlere teslim olması yada sessiz kalması, devletin  katliam ve soykırım politikalarına uygulama kolaylığı sağlamıştır.

Türkiye’de yaşanan katliam ve soykırımların sessiz sedasız, bir anlamda toplumun onayı ile gerçekleşmesi ve hala günümüzde devam ediyor olması, bu basit gerçeğin bir sonucudur.

Çok  kimlikli, çok inançlı ve çok kültürlü karma topluluklar birliğinden tek tip toplum yaratmanın faturası, elbette sadece toplumu ırkçı ve faşist fikirlerin esiri haline getirmekle sınırlı kalmamış, en kötüsü Demokrat, sosyal Demokrat, liberal  ve hatta hatırı sayılır  oranda bazı ‘Sol’ çevreleri de bu hastalıklı fikrin ‘ortakları’ haline dönüştürmüştür.

‘’Devletin Bekası’’ kavramı, Türkiye toplumu için, Allah kelamı kadar kutsal bir Ritüal haline getirilmiştir. Bu kutsallık sadece Avam sınıfı için değil, kendilerini Aydın, Elit gören Demokrat, sosyal Demokrat,  Liberal ve bazı ‘sol’  çevreler içinde böyle.

Devleti ve onun temel ayaklarını oluşturan tek dil, tek Din ve tek Irk fikrini sorgulayan her kes ya vatan haini, ya komünist yada bölücü terörist olur.

Türkiye’de dokunulmazlar kategorisin de olan Devlet, Irkçılığı, tek dilliliği  ve tek Dini toplumun ortak hafızası haline getirerek,  toplum ‘’Hassasiyetinden’’ kendisine bir dokunulmazlık zırhı yaratmıştır.

Bu Hassasiyet, Türkiye’de yaşayan ama Türk olmayan, suni İslam ve devlet politikasından yana olmayan herkese, katliam ve soykırım olarak dönmüş ve dönüyor.

Toplumun devlete giydirdiği bu zırh, gelinen aşamada, toplumun kendi celladı haline gelmiştir. Devletin türkü, suni İslamcısı,  ‘bilimcisi,’ akademisyeni olmayan, yada olmak istemeyen herkes bu  zırhlı celladın yemi olmaktan kurtulamıyor.

Her dönemde olağan üstü şartların dayatmasıyla Türkiye’de oluşan ‘değişim’ atmosferi, ne yazık ki hiç bir  zaman demokratik bir değişim ve dönüşümle sonuçlanamamış, aksine ortaya çıkan kısmi ‘iyileşmeler’ de zaman içinde tırpanlanarak eskiyi aratacak baskıcı ortam tekrar hakim hale gelmiştir.

Neden?

Neden değişim ve dönüşüm dalgası siyasal sistemi ileriye değil de daha geri formlara itiyor?

Efsun bir fenomen gibi görünen bu durum tamamen ortaya çıkan değişim ve dönüşüm dalgasının hedefi, amaçları ve temsil ettiği ideolojik çizgiyle alakalı.

Mesela 1946-52. 1952-61, 1961-71, 1971-80 ve sonrasını düşünün. Bütün bu dönemlerde ortaya çıkan değişim dalgası, toplumun alttan gelen değişim talebi sonucu değil,  bölge ve Dünya’da ortaya çıkan konjektürel değişimlerin zorlaması sonucu olmuştur.

Bu değişime önderlik eden de devletin iktidarı ve devletin muhalefet güçleri olmuştur. Halk muhalefeti ise sadece taşıyıcı motor rolü oynamaktan öte etkileyici bir fonksiyona sahip olamamıştır. Bu sebepten ötürü sonuçta yeniden yapılanmanın formu ve fonksiyonunu belirleyen devlet güçleri olmuştur.

Bugün Türkiye’de tekrar bir umut dalgası yayılmakta, yaydırılmakta. 24 Haziran toplumun bir kesimi için gerçekten köklü bir dönüşüm ve değişimin ilk adımı olacağı beklentisine karşılık, toplumun geniş kesimine  devlet güzellemesi şırınga edilerek yine sorun ‘devleti’ kötülerden kurtarma operasyonu olarak aktarılmakta.

Sistemlerin iyilik ve kötülük ölçüleri, onların üzerinde şekillendiği ideolojik ve siyasi programlarıdır. Sistemin ideolojik ve siyasi programının demokratik ve çağdaş kılan ise, sistem dışındaki geniş halk kitlelerinin  ne kadar demokratik tehamüllerle tanıştığı, insan haklarını, özgürlükleri ne kadar içselleştirdiği, bu değerleri ne kadar bir kültür haline getirdiği ve bu değerleri korumak için oluşturduğu toplumsal örgütlülükleridir. Eğer bir toplum bütün bu değerlere uzak ise, sistemin güçlerinin kendi aralarında yürüttüğü iktidar oyunlarına ve kavgalarına sadece alet olur.

Türkiye 24 Haziran seçimlerine böyle bir tabloyla giriyor. Devletin iktidar kesimi ile muhalefet kesiminin devleti ‘kurtarma’ noktasında her hangi bir ayrılıkları yok. İktidarda olanın derdi iktidarı kayıp etmeme, muhalefetin derdi de devlet iktidarını ele geçirmek. Devlet iktidarı ve muhalefetinin toplamı %85’e tekabül ediyor.

Gerçek demokrasi ve özgürlükler için mücadele eden devlet dışı muhalefet %15. Türkiye bununla değişir mi, değişebilir mi? Göreceğiz.

Bazen bir kıvılcım bir ormanı tutuşturmaya yetiyor. Önemli olan kıvılcımın isabetli bir alanda, ormanın tutuşmaya en elverişli alanında çakılmasıdır, gerisini hafifte olsa, rüzgarın esintisi hal eder. 24 Haziran biraz bu duruma benziyor.

Büyük umutların hayal kırıklığına, umudun umutsuzluğa dönüşmemesi  için, Türkiye’de yeni bir geleceğin ve yeniden birlikte yaşamın ilk adımı olması için, demokrasi ve özgürlüklerden yana olan bütün güçlerin birleşme gerekiyor.

Demokratlar, sosyal Demokratlar, liberaller, gerçek dindarlar  artık devletin kirli hesaplarının malzemesi olmaktan kurtulmalı. Bu güçler, devletin kendi terörünü meşrulaştırmak için oluşturduğu sahte sosyal Demokrat platformu terk edip,  gerçek sosyal Demokrat bir yapı kurdukları ve bütün muhalif güçleri bu platformda bir araya getirdikleri zaman, Türkiye’de demokratikleşmesi yönünde bir adımın atıldığı söylenebilir..

Ancak bu birlik devlet terörüne, teröre zemin sunan devlete son verip demokratik ve çağdaş bir devlet yapısını ortaya çıkarabilir.

Bugün ki devleti savunarak Türkiye’de değişimin sağlanamayacağı nasıl bir realite ise, ha keza devleti savunma refleksiyle ‘muhalefet’ yürütenlerin de demokrasi ve özgürlük diye bir sorunları olmadığı da o kadar gerçek.

Bu haber 843 kere okundu
  • Bu haberi paylaşın:
UYARI: Konuyla ilgisi bulunmayan, hakaret içeren cümleler veya imalar, inançlara saldırı, şiddete teşvik ve tamamı büyük harfle yazılan yorumlar onaylanmamaktadır.
Yazarın Diğer Yazıları
1412 gün önce
1679 gün önce
1695 gün önce
1764 gün önce
2449 gün önce
2520 gün önce
2598 gün önce
2789 gün önce
2967 gün önce