Lütfen bekleyin.. Lütfen bekleyin..
Doğduğum evi hayal meyal hatırlıyorum. Sanırım en çok unutmadığım o odaları dolduran mutlu bir aile bağıydı. Sadece aile bağı mı, akrabalık ve aile dostluklarına dayanan dolu dolu günler.
Ön tarafı güneşin doğumuna bakan evin,yan tarafları dut bahçeleri ile bezenmişti. Toprak damlı evlerin üzerine uzanan dut dalları sabahları kuşlara kucak açarken, güneşin ışıltıları parıldadığında yayıklardaki yoğurt çoktan yağından ayrılan ayrana dönmüş olurdu.
Yıkıldı bir kış vakti duvarlarından biri, hızır gibi derler ya, aynen öyle yetişti babamın halasının oğlu Gulesen amca. Karla karışık çamurla yapılan duvar bir kaç ay sonra havalar ısındığında tekrar büyük gürültüyle yıkıldığında pekde üzülmemişti babam. Artık kışı geride bırakmıştık.
O odaları hep özlemle anımsarım. Benim çocuk büyüklerimin abi olduğu dönemlerdi. Büyüklerimizin sevgi dolu kucaklarında uyumak onların öpücüklerine mail olmak hele de babamın ellerinin sıcaklığı, ne kadar yaşlansakta bazen çocuk olmak isteriz.
O evi çok erken yitirdik. Arkasından ikinci ev, orda evlenip hayatımın babalık hikayesine orda başladım. O evide eskittiğimizde üçüncü evi köyün biraz daha yukarısına kurmuştuk. Aile büyüdü ya aldık başımızı şehirler devrine başladık.
Sonra o evi ve köyümüzü yitirdik. Yakılan yıkılan binlerce köylerden biride bizim küçük mezramızdı.
Sadece köyümüzü değil, evimizi değil babamızıda anamızıda ve onlar kadar bizi yaşama tutturan yaşlı akrabalarımızıda yitirdik.
Onların bize gösterdiği sevginin binde birini bile onlara gösterebildikmi diye kendime sormuyorum da değilim.
Dönüp tekrar o hatıraların arasında kendimi yitirinceye kadar kalmak istiyorum. Hatta bu günleri değil dünü yaşayarak bu günkü sevgisizliği unutmak istiyorum.
Bu güne elveda diyerek düne dönmek istiyorum.
Eskiler sevgiden başka bir şey tanımamıştı. İşte ben orda yaşamaya karar verdim.
Karar verdimde hayata geçirmek ne zor be kardeşim. Ama söz, o gücü kendimde bulduğumda orda olacağım.
24/04/2019
